رهایش دارو داخل چشم بصورت کپسول شده در مقیاس سلولی
این روش رهایش دارو جزو زمینه های مورد بحث در مهندسی بافت محسوب می شود. در این روش از آناتومی حفره زجاجی برای تزریق مستقیم دارو داخل چشم استفاده می شود. از مزیت های این روش می توان به امان تزریق غلظت های بالای دارو به طور مستقیم به محل مورد نظر اشاره کرد. از آنجایی که داروی تزریق شده در محل فقط تا ۴۸ ساعت حضور داشته، نیاز به تزریق های مکرر وجود دارد که به نوبه خود ریسک مرتبط با تزریق در چشم را افزایش می دهد. برای کاهش تعداد تزریق ها می توان راهی برای تولید دارو داخل چشم یافت. در روش درمانی داخل چشمی، سلول های تغییر یافته درون لوله هایی کپسول شده قرار می گیرند. این لوله ها را می توان درون حفره زجاجی کاشت. در آزمایش های اخیر، سلول های تغییر یافته در کپسول هایی از غشاهای پلیمری قرار داده شده و درون زجاجیه کشت شدند. این کپسول ها به مدت ۷ هفته درون چشم قرار گرفته و سپ از این مدت استخراج شدند، پس از استخراج کپسول ها وضعیت بافت بررسی شد. پس از استخراج این کپسول ها همچنان سطوح پایینی از دارو را تولید کرده و سلول ها همچنان قابل استفاده بودند. بررسی بافت چشم بیماران نشان داد استفاده از این کپسول ها اثرات جانبی نداشت. در مطالعات مشابه یافته ها نشان داد اثرات جانبی مشاهده شده مربوط به التهاب ناشی از پاسخ ایمنی بدن بوده که ناشی از حضور سلول های کاشته شده در بافت بود. در مطالعه دیگری از حاملی که از ژل کلمپوزیت کلاژن الجینات ساخته شده بود استفاده شد؛ ذرات کلاژن کاشته شده در ژل الجینات از نشتی سلول ها جلوگیری کرده، باعث رشد سلول و کنترل ترشح دارو شد.
