مدلسازی جایگزینی دریچه آئورت ترنسکاتتر ویژه بیمار: یک روش تعامل سیال-ساختار

هدف پروژه: جایگزینی دریچه آئورت  (TAVR) یک درمان با حداقل تهاجم برای بیماران مبتلا به بیماری آئورت پرخطر است. با وجود استفاده روزافزون آن، بسیاری از عوامل تأثیرگذار هنوز درک نشده و نیاز به بررسی مداوم دارند. بهترین روش عددی که قادر به تولید مجدد مکانیک دریچه و همودینامیک است مدل سازی تعامل مایع با ساختار (FSI) است. هدف از این پروژه، توسعه یک روش خاص FSI برای بیمار است که قادر به مدل سازی مرحله کاشت و همچنین شرایط کار دریچه در طی چرخه های قلبی است.

روش حل پروژه: دامنه خاص بیمار، که شامل ریشه آئورت، دریچه بومی و کلسیفیکاسیون است، از تصاویر CT بازسازی شد. در حالی که مدل CAD دستگاه، قاب فلزی و پریکارد، از داده های مطالعات پیشین گرفته شد. فرم های موج فشار بطنی و آئورت، که از داده های بیمار گرفته می شود، به عنوان شرایط مرزی استفاده شده است. روش ارائه شده به دو مورد بالینی واقعی، که نتایج مختلفی را از نظر نشت پاراوالوولار (PVL)  عارضه اصلی پس از TAVR ارائه شده است، استفاده شد.

يافته های پروژه: نتايج بدست آمده از آسيب هاي باليني PVL خفيف و متوسط ​​با مقادير منسجم حجم مرتع و سطح دهاني رايج موثر است. علاوه بر این ، پیکربندی انتشار نهایی دستگاه و میدان سرعت با اسکن CT بعد از عمل و ردپای داپلر که تطابق کیفی و کمی خوبی دارند مقایسه شد.

نتيجه گيري نهایی پروژه: در نتيجه، توسعه مدل هاي مختص بيمار FSI واقع بينانه و دقيق مي تواند به عنوان پشتيباني براي تصميمات باليني قبل از ایمپلنت مورد استفاده قرار گيرد.